๑๑๗. |
จิตฺเต สงฺกิลิฏเ ทุคฺคติ ปาฏิกงฺขา. |
|
เมื่อจิตเศร้าหมองแล้ว ทุคติเป็นอันต้องหวัง. |
|
ม. มู. ๑๒/๖๔. |
|
|
๑๑๘. |
จิตฺเต อสงฺกิลิฏฺเ สุคติ ปาฏิกงฺขา. |
|
เมื่อจิตไม่เศร้าหมองแล้ว สุคติเป็นอันหวังได้. |
|
ม. มู. ๑๒/๖๔. |
|
|
๑๑๙. |
จิตฺเตน นียติ โลโก. |
|
โลกอันจิตย่อมนำไป. |
|
สํ. ส. ๑๕/๕๔. |
|
|
๑๒๐. |
จิตฺตสฺส ทมโถ สาธุ. |
|
การฝึกจิตเป็นความดี. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๑๙. |
|
|
๑๒๑. |
จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ. |
|
จิตที่ฝึกแล้ว นำสุขมาให้. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๑๙. |
|
|
๑๒๒. |
จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ. |
|
จิตที่คุ้มครองแล้ว นำสุขมาให้. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๑๙. |
|
|
๑๒๓. |
วิหญฺตี จิตฺตวสานุวตฺตี. |
|
ผู้ประพฤติตามอำนาจจิต ย่อมลำบาก. |
|
ขุ. ชา. ทุก. ๒๗/๙๐. |
|
|
๑๒๔. |
จิตฺตํ อตฺตโน อุชุกมกํสุ. |
|
คนฉลาดได้ทำจิตของตนให้ซื่อตรง. |
|
ที. มหา. ๑๐/๒๘๘. |
|
|
๑๒๕. |
สจิตฺตปริยายกุสลา ภเวยฺยฃ. |
|
พึงเป็นผู้ฉลาดในกระบวนจิตของตน. |
|
นัย-องฺ. ทสก. ๒๔/๑๐๐. |
|
|
๑๒๖. |
เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข. |
|
พึงรักษาจิตของตน. เหมือนคนประคองบาตรเต็มด้วยน้ำมัน. |
|
ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๑. |
|
|
๑๒๗. |
สจิตฺตมนุรกฺขถ. |
|
จงตามรักษาจิตของตน. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๕๘. |
|
|
๑๒๘. |
จิตฺตํ รกฺเขถ เมธาวี. |
|
ผู้มีปัญญาพึงรักษาจิต. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๑๙. |
|
|
๑๒๙. |
ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย. |
|
ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ. |
|
สํ. ส. ๑๕/๒๐. |