ชั้นประโยค ป.ธ.๓

	๒๖. อญฺตรภิกฺขุวตฺถุ. (๒๘๙)

	"โยธ ทีฆนฺติ อิมํ ธมฺมเทสนํ สตฺถา เชตวเน วิหรนฺโต
อญฺตรํ ภิกฺขุ อารพฺภ กเถสิ.

	สาวตฺถิยํ กิเร โก มิจฺฉาทิฏฺิโก พฺราหฺมโณ สรีเร คนฺธคฺคหณภเยน
อุตฺตริสาฏกํ อปเนตฺวา เอกมนฺเต เปตฺวา เคหทฺวาเร พหิมุโข นิสีทิ. อเถ โก ขีณาสโว ภตฺตกิจฺจํ กตฺวา วิหารํ คจฺฉนฺโต ตํ สาฏกํ ทิสฺวา อิโต จิโต จ โอโลเกตฺวา กญฺจิ อปสฺสนฺโต "นิสฺสามิโก อยนฺ ติ ปํสุกูลํ อธิฏฺหิตฺวา คณฺหิ. อถ นํ พฺราหฺมโณ ทิสฺวา อกฺโกสนฺโตว อุปสงฺกมิตฺวา "มุณฺฑสมณ มม สาฏกํ คณฺหสี ติ อาห. "ตเว โส พฺราหฺมณ าติ. "อาม สมณ าติ. "มยา กญฺจิ อปสฺสนฺเตน ปํสุกูลสญฺาย คหิโต, คณฺห นนฺ ติ ตสฺส ทตฺวา วิหารํ คนฺตฺวา ภิกฺขูนํ ตม ตฺถํ อาโรเจสิ. อถ สฺส วจนํ สุตฺวา ภิกฺขู เตน สทฺธึ เกลึ กโรนฺตา "กินฺนุ โข อาวุโส สาฏโก ทีโฆ รสฺโส ถูโล สณฺโห ติ อาหํสุ. "อาวุโส ทีโฆ วา โหตุ รสฺโส วา ถูโล วา สณฺโห วา, นตฺถิ มยฺหํ ตสฺมึ อาลโย, ปํสุกูลสญฺาย คณฺหินฺ ติ. ตํ สุตฺวา ภิกฺขู ตถาคตสฺส อาโรเจสุ "เอส ภนฺเต ภิกฺขุ อภูตํ วตฺวา อญฺํ พฺยากโรตี ติ. สตฺถา "ภูตํ ภิกฺขเว เอส กเถติ, ขีณาสวา นาม ปเรสํ สนฺตกํ น คณฺหนฺตี ติ วตฺวา อิมํ คาถม าห
	"โย ธ ทีฆํ วา รสฺสํ วา อณุ ถูลํ สุภาสุภํ โลเก อทินฺนํ นาทิยติ ตม หํ พฺรูมิ พฺราหฺมณนฺ ติ.
	ตสฺส ตฺโถ: สาฏกาภรณาทีสุ ทีฆํ วา รสฺสํ วา มณิมุตฺตาทีสุ
อณุ วา ถูลํ วา มหคฺฆอปฺปคฺฆวเสน สุภํ วา อสุภํ วา โย ปุคฺคโล อิมสฺมึ โลเก ปรปริคฺคหิตํ นาทิยติ, ตม หํ พฺราหฺมณํ วทามี ติ อตฺโถ.

	เทสนาวสาเน พหู โสตาปตฺติผลาทีนิ ปาปุณึสู ติ.
อญฺตรภิกฺขุวตฺถุ.
************