๙๐. |
อิธ โสจติ เปจฺจ โสจติ |
ปาปการี อุภยตฺถ โสจติ |
|
โส โสจติ โส วิหญฺติ |
ทิสฺวา กมฺมกิลิฏฺมตฺตโน. |
|
ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่า
เศร้าโศกในโลกทั้งสอง, เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน
จึงเศร้าโศกและเดือดร้อน. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๑๗. |
|
|
|
๙๑. |
อุทพินฺทุนิปาเตน |
อุทกุมฺโภปิ ปูรติ |
|
อาปูรติ พาโล ปาปสฺส |
โถกํ โถกํปิ อาจินํ. |
|
แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด, คนเขลาสั่งสมบาปแม้
ทีละน้อย ๆ ก็เต็มด้วยบาปฉันนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๑. |
|
|
|
๙๒. |
เอกํ ธมฺมํ อตีีตสฺส |
มุสาวาทิสฺส ชนฺตุโน |
|
วิติณฺณปรโลกสฺส |
นตฺถิ ปาปํ อการิยํ. |
|
คนพูดเท็จ ล่วงสัตยธรรมเสียอย่างหนึ่ง ไม่คำนึงถึงโลกหน้า
จะไม่พึงทำบาปเป็นอันไม่มี. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๘. |
|
|
|
๙๓. |
น หิ ปาปํ กตํ กมฺมํ |
สชฺชุขีรํว มุจฺจติ |
|
ฑหนฺตํ พาลมนฺเวติ |
ภสฺมาจฺฉนฺโนว ปาวโก. |
|
บาปกรรมที่ทำแล้วย่อมไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดใน
วันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๒๔. |
|
|
|
๙๔. |
ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส |
หเรยฺย ปาณินา วิสํ |
|
นาพฺพณํ วิสมนฺเวติ |
นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต. |
|
ถ้าฝ่ามือไม่มีแผล ก็พึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้ ยาพิษซึมเข้า
ฝ่ามือไม่มีแผลไม่ได้ฉันใด, บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๑. |
|
|
|
๙๕. |
โย จ สเมติ ปาปานิ |
อณุถูลานิ สพฺพโส |
|
สมิตตฺตา หิ ปาปานํ |
สมโณติ ปวุจฺจติ. |
|
ผู้ใดระงับบาปน้อยใหญ่ได้โดยประการทั้งปวง ท่านเรียกผู้นั้น
ว่าสมณะ เพราะเป็นผู้ระงับบาปทั้งหลายได้. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๕๐. |
|
|
|
๙๖. |
วาณิโชว ภยํ มคฺคํ |
อปฺปสตฺโถ มหาทฺธโน |
|
วิสํ ชีวิตุกาโมว |
ปาปานิ ปริวชฺชเย. |
|
ควรงดเว้นบาปเสีย เหมือนพ่อค้ามีพวกน้อย มีทรัพย์มาก
เว้นหนทางที่มีภัย และเหมือนผู้รักชีวิต เว้นยาพิษเสีย ฉะนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๑. |
|
|
|