นักธรรมชั้นโท วิชากระทู้ธรรม

๑๕๑.	อิธ นนฺทติ เปจฺจ นฺนทติ	กตปุญฺโ อุภยตฺถ นนฺทติ
	ปุญฺํ เม กตนฺติ นนฺทติ	ภิยฺโย นนฺทติ สุคตึ คโต.
	ผู้ทำบุญแล้ว ย่อมยินดีในโลกนี้ ตายแล้ว ย่อมยินดี ชื่อว่า ย่อมยินดีในโลกทั้งสอง. เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว ไปสู่สุคติ ย่อมยินดียิ่งขึ้น.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒/๑๗.

๑๕๒.	อิธ โมทติ เปจฺจ โมทติ	กตปุญฺโ อุภยตฺถ โมทติ
	โส โมทติ โส ปโมทติ	ทิสฺวา กมฺมวิสุทฺธิมตฺตโน.
	ผู้ทำบุญแล้ว ย่อมบันเทิงในโลกนี้ ละไปแล้ว ย่อมบันเทิง ชื่อว่าย่อมบันเทิงในโลกทั้งสอง, เขาเห็นความบริสุทธ์แห่ง กรรมของตนแล้ว ย่อมบันเทิงปราโมทย์.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๑๗.

๑๕๓.	ปุญฺญฺเจ ปุริโส กยิรา	กยิราเถนํ ปุนปฺปุนํ
	ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ	สุโข ปุญฺสฺส อุจฺจโย.
	ถ้าบุรุษจะพึงทำบุญ ควรทำบุญนั้นบ่อย ๆ ควรทำความพอใจ ในบุญนั้น การสั่งสมบุญนำความสุขมาให้.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๓๐.

๑๕๔.	มาวมญฺเถ ปุญฺสฺส	น มตฺตํ อาคมิสฺสติ
	อุทพินฺทุนิปาเตน	อุทกุมฺโภปิ ปูรติ
	อาปูรติ ธีโร ปุสฺส	โถกํ โถกํปิ อาจินํ.
	ไม่ควรดูหมิ่นต่อบุญว่า มีประมาณน้อย จัดไม่มาถึง, แม้หม้อน้ำ ย่อมเต็มได้ด้วยหยาดน้ำที่ตก ฉันใด, ผู้มีปัญญาสั่งสมบุญ แม้ทีละน้อย ๆ ย่อมเต็มได้ด้วยบุญ ฉันนั้น.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๓๑.

๑๕๕.	สหาโย อตฺถชาตสฺส	โหติ มิตฺตํ ปุนปิปุนํ
	สยํ กตานิ ปุานิ	ตํ มิตฺตํ สมฺปรายิกํ.
	สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อย ๆ, บุญทั้งหลายที่ตนทำเอง บุญนั้นจะเป็นมิตรในสัมปรายภพ.
	(พุทฺธ)	สํ. ส. ๑๕/๕๑.