๑๕๖. |
อจฺจยนฺติ อโหรตฺตา |
ชีวิตํ อุปรุชฺฌติ |
|
อายุ ขีวติ มจฺจานํ |
กุนฺนทีนํว โอทกํ. |
|
วันคืนย่อมล่วงไป ชีวิตย่อมหมดเข้าไป อายุของสัตว์ย่อม
สิ้นไป เหมือนน้ำแห่งแม่น้ำน้อย ๆ ฉะนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
สํ. ส. ๑๕/๑๕๙.
ขุ. มหา. ๒๙/๑๔๔. |
|
|
|
๑๕๗. |
อปฺปมายุ มนุสฺสานํ |
หิเฬยฺย นํ สุโปริโส |
|
จเรยฺยาทิตฺตสีโสว |
นตฺถิ มจฺจุสฺส นาคโม. |
|
อายุของมนุษย์มีน้อย คนดีพึงดูถูกอายุนั้นเสีย พึงประพฤติดุจ
คนที่ศีรษะถูกไฟไหม้ มฤตยูจะไม่มาถึงย่อมไม่มี. |
|
(พุทธ) |
สํ. ส. ๑๕/๑๕๘.
ขุ. มหา. ๑๙/๑๔๓. |
|
|
|
๑๕๘. |
ทหรา จ มหนฺตา จ |
เย พาลา เย จ ปณฺฑิตา |
|
สพฺเพ มจฺจุวสํ ยนฺติ |
สพฺเพ มจฺจุปรายนา. |
|
ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งเขลา ทั้งฉลาด ล้วนไปสู่อำนาจแห่ง
ความตาย ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า. |
|
(พุทฺธ) |
นัย- ที. มหา. ๑๐/๑๔๑.
ขุ. สุ. ๒๕/๔๔๘. |
|
|
|
๑๕๙. |
น อนฺตลิกฺเข น สมุทฺทมชฺเฌ
น ปพฺพตานํ วิวรํ ปวีสํ
น วิชฺชตี โส ชคติปฺปเทโส
ยตฺรฏฺิตํ นปฺปสเหยฺย มจฺจุ.
|
|
จะอยู่ในอากาศ อยู่กลางสมุทร เข้าไปสู่หลืบเขา ก็ไม่พ้นจาก
มฤตยูได้ ประเทศคือดินแดนที่มฤตยูจะไม่รุกรานผู้อยู่ ไม่มี. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๒. |
|
|
|
๑๖๐. |
ปุปฺผานิ เหว ปจินนฺตํ |
พฺยาสตฺตมนสํ นรํ |
|
อติตฺตํ เยว กาเมสุ |
อนฺตโก กุรุเต วสํ. |
|
ความตายย่อมทำคนเก็บดอกไม้ (กามคุณ) มีใจข้องในอารมณ์
ต่าง ๆ ไม่อิ่มในกาม ไว้ในอำนาจ. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๒๑. |
|
|
|
๑๖๑. |
ยถา ทณฺเฑน โคปาโล |
คาโว ปาเชติ โคจรํ |
|
เอวํ ชรา จ มจฺจุ จ |
อายุ ปาเชนฺติ ปาณินํ. |
|
ผู้เลี้ยงโค ย่อมต้องฝูงโคไปสู่ที่หากินด้วยพลองฉันใด, ความแก่
และความตาย ย่อมต้อนอายุของสัตว์มีชีวิตไปฉันนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๓๓. |
|
|
|
๑๖๒. |
ยถาปิ กุมฺภการสฺส |
กตา มตฺติกภาชนา |
|
สพฺเพ เภทปริยนฺตา |
เอวํ มจฺจาน ชีวิตํ. |
|
ภาชนะดินที่ช่างหม้อทำแล้ว ล้วนมีความแตกเป็นที่สุด ฉันใด,
ชีวิตของสัตว์ทั้งหลาย ก็ฉันนั้น. |
|
(พุทฺธ) |
นัย-ที. มหา. ๑๐/๑๔๑.
ขุ. สุ. ๒๕/๔๔๘. |
|
|
|
๑๖๓. |
ยถา วาริวโห ปูโร |
วเห รุกฺเข ปกูลเช |
|
เอวํ ชราย มรเณน |
วุยฺหนฺเต สพฺพปาณิโน. |
|
ห้วงน้ำที่เต็มฝั่ง พึงพัดต้นไม้ซึ่งเกิดที่ตลิ่งไปฉันใด, สัตว์มี
ชีวิตทั้งปวง ย่อมถูกความแก่และความตายพัดไปฉันนั้น. |
|
(เตมิยโพธิสตฺต) |
ขุ. ชา. มหา. ๒๘/๑๖๔. |
|
|
|