|
๑๗๙. |
เอโกปิ สทฺโธ เมธาวี |
อสฺสทฺธานํ จ าตินํ |
|
ธมฺมฏฺโ สีลสมฺปนฺโน |
โหติ อตฺถาย พนฺธุนํ. |
|
ผู้มีศรัทธา มีปัญญา ตั้งในธรรม ถึงพร้อมด้วยศีล แม้คน
เดียว ย่อมเป็นประโยชน์แก่ญาติและพวกพ้องผู้ไม่มีศรัทธา. |
|
(ปสฺสิกเถร) |
ขุ. เถร. ๒๖/๓๐๖. |
|
|
|
๑๘๐. |
ทสฺสนกาโม สีลวตํ |
สทฺธมฺมํ โสตุมิจฺฉติ |
|
วิเนยฺย มจฺเฉรมลํ |
ส เว สทฺโธติ วุจฺจติ. |
|
ผู้ใด ใคร่เห็นผู้ศีล ปรารถนาฟังพระสัทธธรรม กำจัดมลทิน
คือความตระหนี่ได้, ผู้นั้นแล ท่านเรียกว่าผู้มีศรัทธา. |
|
(พุทฺธ) |
องฺ. ติก. ๒๐/๑๙๑. |
|
|
|
๑๘๑. |
สทฺโธ สีเลน สมฺปนฺโน |
ยโสโภคสมปฺปิโต |
|
ยํ ยํ ปเทสํ ภชติ |
ตตฺถ ตตฺเถว ปูชิโต. |
|
ผู้มีศรัทธา ประกอบด้วยศีล เพียบพร้อมด้วยยศและโภคะ
จะไปสู่ถิ่นใด ๆ ก็มีคนบูชาในถิ่นนั้น ๆ. |
|
(พุทฺธ) |
ขุ. ธ. ๒๕/๕๕. |
|
|
|
๑๘๒. |
เย นํ ททนฺติ สทฺธาย |
วิปฺปสนฺเนน เจตสา |
|
ตเมว อนฺนํ ภชติ |
อสฺมึ โลเก ปรมฺหิ จ. |
|
คนใดมีใจผ่องใส ให้ข้าวด้วยศรัทธา, คนนั้นย่อมได้ข้าว
ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกหน้าเหมือนกัน. |
|
(พุทฺธ) |
สํ. ส. ๑๕/๘๒. |
|
|
|
|
|